Thor Heyerdahl wyruszył w nową podróż w 1955 r., tym razem w kierunku Wyspy Wielkanocnej. Tym razem towarzyszyło mu pięciu archeologów: Arne Skjølsvold z Norwegii, Gonzalo Figueroa z Chile i Edwin N. Ferdon, William T. Mulloy oraz Carlyle S. Smithze ze Stanów Zjednoczonych.

Wzdłuż całego wybrzeża Wyspy Wielkanocnej są ustawione kamienne monolityczne posągi (zwane w lokalnym języku „moai”).

Przez wiele lat wierzono, że posągi, wyciosane z surowca pochodzącego z kamieniołomów w kraterze wulkanicznym Rano Raraku, składają się wyłącznie z głów.

Heyerdahl i jego zespół przeprowadził prace wykopaliskowe i odkrył, że posągi mają także potężne tułowia.

Zespół został ponadto dopuszczony do sekretnych jaskich należących do rodzin tubylców, znajdujących się na wyspie. Małe starożytne rzeźby znalezione w tych jaskiniach, według miejscowej ludności były dziedziczone z pokolenia na pokolenie. Przed wyprawą nikt oprócz rdzennych mieszkańców nie wiedział o ich istnieniu. Heyerdahl zakupił 900 tych rzeźb.

Książka Heyerdahla opisująca wyprawę, zatytułowana „Aku-Aku: Sekrety Wyspy Wielkanocnej”, została opublikowana w języku angielskim w 1958 r. Tak jak książka Heyerdahla o jego wyprawie Kon-Tiki, ta również stała się bestsellerem. Heyerdahl wynajął fotografa Erlinga J. Schiervena do sfilmowania pracy zespołu . – W oparciu o ten materiał, wyprodukował  film  dokumentalny o wyprawie z 1960 r. pt. „Aku-Aku”.

Książka Heyerdahla opisująca wyprawę, zatytułowana „Aku-Aku: Sekrety Wyspy Wielkanocnej”, została opublikowana w języku angielskim w 1958 r. Tak jak książka Heyerdahla o jego wyprawie Kon-Tiki, ta również stała się bestsellerem. Heyerdahl wynajął fotografa Erlinga J. Schiervena do sfilmowania pracy zespołu . – W oparciu o ten materiał, wyprodukował  film  dokumentalny o wyprawie z 1960 r. pt. „Aku-Aku”.

Heyerdahlowi pomagał  czeski inżynier Pavel Pavela oraz grupa szesnastu mieszkańców wyspy. Starali się przemieścić stojącego moai, wykorzystując do tego sznury przywiązane do głowy i korpusu posągu. Udało się im tego dokonać i 15-tonowa statua bez większych trudności „zaczęła chodzić”. Heyerdahl stwierdził, że tajemnica transportu posągów została wyjaśniona.